Kur’an şöyle der:
"Bile bile hakkı batıla karıştırmayın, hakkı kıtmetmeyin!" (Bakara, 42)   Bilindiği ve bizim defalarca ifade ettiğimiz gibi İslam; hem dindir hem devlettir, hem ibadettir hem siyasettir. İslam Dini’nin özünde ve yapısında siyaset vardır, devlet vardır. Hem öylesine vardır ki, din-devlet ilişkisi, ruhla beden gibi birbirini tamamlayan iki unsurdur. Binaenaleyh, bunları birbirinden ayırmak mümkün değildir. Bu itibarladır ki:
"Devlet demek, dinin hayata ve hayatın her kademesine ve her kuruluşuna hakim olması demektir."
Dava ve metod:
Dava demek, Şeriat-ı Muhammediye’yi hayatın butününe hakim kılmaktır. Metod ise, Şeriat’ı hayata hakim kılmanın yoludur.
Şimdi bir soru ortada: Bu yol parti midir, tebliğ midir?
El-Cevab: Parti olamaz. Neden? Çünkü:
1- Particilik vahye dayanmaz; hakkında ne bir ayet vardır ne de bir hadis.
2- Particilik hakkı batıla karıştırmadır; bir uzlaşma politikasıdır. Küfrü
İslam’a bulaştırma ve karıştırmadır;
3- Particilik taviz vermedir:
a) Particilikte hareket noktası kemalizm olduğu gibi, gayesi de kemalizmi korumak ve yaşatmaktır (partiler kanununa bak!);
b) Particilikte "Besmele" Mustafa Kemal adına çekilir (parti tüzüklerine bak!);
c) Particilikte esas, kemalist anayasadır (parti tüzüklerine bak!);
d) Particilikte parti mensublarının feyz ve bereket kaynağı
Anıtkabir’dir (parti kurucuları, Refah da dahil, hep oraya koşarlar ve istisnasız hepsi koşmuştur...);
e) Particilikte yemin, şeytanî bir yemindir;
f) Particilikte partiler Allah’ın değil, putun gözetimi altında çalışırlar;
g) Particilikte particilerin binalarına melekler girmez. Çünkü, resim asılıdır; şeytanlar cirit atar;
h) Particilikte partiler, İslam’ın değil, İslam’la uzlaşması mümkün olmayan demokrasinin vazgeçilmez unsurlarındandır;
i) Partilicilikte partiler Kemalist kâfir rejimini ayakta tutan kuruluşlardır;
j) Particilikte partiler, müslümanları uyutma ve avutma politikası güderler.

İKİ PUT VE İKİ SİSTEM:

Günümüzün dünyasının gündeminde iki put vardır. Bunlardan biri komünist sistem, diğeri demokratik sistemdir. Aralarında farklar varsa da "Rabb" tanımama da "Rabb"in hâkimiyyetini kabul etmemede müşterektirler, aralarında dolayısıyla bir fark yoktur. Komünist sistem
"Rabb"i red ve inkâr eder, varlığını kabul etmez ve inanmaz.
Demokratik sistem ise "Rabb"i red ve inkâr etme yoluna gitmez ise de O’nun elinden hâkimiyyet hakkını alır insanın eline verir. İnsanı Rabb’isiyle karşı karşıya getirir, onu put ve şerik yapar.

BİRİ YIKILDI:

Bu iki puttan biri yıkıldı, gitti. İnsanlık, komünist tağutundan kurtuldu. Fakat, maalesef demokrasi putu, bütün dehşet ve şiddetiyle hüküm sürmektedir. İkisi arasında bir mukayese yapacak olursak:
Komünizm; açık-net bir tağut, mert bir kâfirdir. Diyor ki: "Ben; din, Allah, ahiret tanımam, dünya benimdir. İdaresi de bana aittir. Bana kimse karışamaz; kanunumu ben yapar, çatımı ben çatarım!.."

Demokrasi ve İslam:
Demokrasiyi İslam’la bağdaştırmak mümkün değildir.  Zira bunlar birbirine zıd iki sistemdir. Birinin "Evet" dediğine diğeri "Hayır" der; birinin kabul ettiğini diğeri reddeder. Biri "halk idaresi" diğeri de "Allah idaresi"dir. Binaenaleyh; bunların bir arada yürütülmesi imkânsızdır. Şöyle ki:
1- Kaynakları:
Bu iki sistem arasında birçok fark vardır. Bunların bir kısmından "İslam ve Demokrasi" başlığını taşıyan bildiride bahsettik. Burada da mühim birkaçına işaret edeceğiz: Bu iki sistem, kaynakları itibariyle birbirinden farklıdır. İslam, kaynağını Allah’tan alır, vahye dayanır, "Kaynak Kur’an, örnek Peygamber" der. Bu sistemin bir adı da
"Şeriat’tır, Şeriat nizamıdır.’’
Demokrasiye gelince: Demokrasi; "Halk idaresi" şeklinde tarif edildiğine göre kaynağını insan kafasından alır ve insan fikrine dayanır. Allah ve Peygamber’i tanıdığını iddia ederse de bunların dünya ile, devlet ile ilgili kanun ve beyanlarını tanımaz, red ve inkâr eder.

DEMOKRASİ VE PARTİLER:

Demokrasi, partileri şöyle tarif eder: "Partiler, demokrasinin vazgeçilmez unsurlarıdır." Bu tarife göre partisiz bir demokrasi düşünmek mümkün değildir. Keza; partiler, günün tağutî sistemi olan demokrasiyi ayakta tutan, ona destek olan kuruluşlardır, parti sistemleridir.
İşte demokrasi ve işte partiler: Anası, İslamî sisteme ters düşerse danası da elbette ters düşecektir. Demokrasi tağut olduğu gibi, partiler de birer tağuttur.
Oy verme ve iman:
Demokratik bir sisteme göre, oy vermeye giden bir müslüman, acaba oy sandığına oy pusulası mı atıyor yoksa iman pusulası mı? İşte bunun tesbiti gerekir. Beraberce muhasebesini yapalım:
Demokrasi partilere dayanır; partiler de oy vermeye dayanır. Mantıkî bir kaide: "Öyle ise demokrasi oy vermeye dayanır.’’
Demokrasi; tağutî bir sistem, dolayısıyla kâfir bir rejim olduğuna göre, sandık başına giden bir müslüman, tabiatiyle tağutî sistemi desteklemeye ve onu ayakta tutmaya gidiyor demektir.
"Küfre rıza küfürdür" kaidesince sandık başına giden bir müslüman, küfre rızanın da ötesinde ve üstünde bir küfür sistemini oyu ile desteklemekte, onu ayakta tutmakta ve yaşatmaktadır. Bir müslümanın sandık başına gidişiyle demokrasinin kazanmış olduğu muhakkaktır: Dönüşüyle acaba iman pusulasını, Rabb’inin rızasını kaybetmiş olmasın?!. Buna kim "Hayır!" diyebilir? Demek oluyor ki, bir insanın, hem komünist hem müslüman olamıyacağı gibi, hem demokrat hem de müslüman olamaz! Bir başka ifade ile; demokrasiye oy verme demek, Şeriat’ı reddetme demektir, daha açık bir tabirle; demokrasiye dolayısıyle partiye "Evet!" demek, İslam’a "Hayır!" demekten ibarettir. Hangi hoca buna "Hayır, öyle değildir!" diyebilir?  Çünkü, ister laik sistem olsun, ister demokratik sistem olsun neticede aynıdır. İkisi de dini devletten ayırmaktir, din devlet bütünlüğünü ortadan kaldırmaktır. Kanun koyma yetkisini insanın eline vermektir, dolayısıyla Allah’ın emir ve tâlimatını bir tarafa itmektir.
Bu mevzuları bir de "İslam Anayasası" (Taslağı), "İslam Dini Laik Rejimi Kabul Etmez!", "İslam Açısından Demokrasi" başlıklı yazılardan okuyun!.. Ve nihayet meallerini vereceğim ayet ve hadisin manalarını derin derin düşünün:  "Onlar; hahamlarını, rahiplerini ve Meryem oğlu İsa’yı Allah’tan ayrı rabbler edindiler. Halbuki onlar bir tek ilâha ibadet etmeleri için emrolundular. Ondan başka hiçbir ilah yoktur. O, onların ortak koştukları şeylerden münezzehtir." (Tevbe, 31)
Birgün Resulullah (s.a.v.) bu ayeti okuduğu zaman içeriye daha evvel hıristiyan iken müslüman olan Adiy b. Hatem girdi. Ve bu ayeti duyunca Allah Resulü’ne: "Onlara ibadet etmiyorlar ki!" dedi. Allah Resulü cevap verdi: "Onlar Allah’ın helal kıldığı bir şeyi haram, haram kıldığı bir şeyi de helal kıldıkları zaman, onlara itaat etmiyorlar mı?" diye sordu. O da "Evet!" deyince, Allah Resulü (s.a.v.) de: "İşte böyle onlara ibadet ediyorlar!" buyurdu. (Tirmizi, A. b. Hanbel)

İki puttan biri yıkıldı gitti: Komünizm! Fakat diğeri ayakta! Bu gidişle pek gideceğe benzemiyor. Gidip gitmemesi alakaya bağlı, müslümanların alakasına bağlı!.. Müslümanlar komünizmi düşman bildiler, ondan nefret ettiler; müslüman, komünist olmaz ve olamaz noktasından hareket edip kapılarına bile yaklaştırmadılar, zorla gelmek isteyen komünizme (Afganistan’da olduğu gibi) savaş bile açtılar ve nihayet bu küfür sistemi karşısında imtihanı başarı ile verdiler. Allah da ne yaptı? İnsanlık belasını defetti, hem kısa zamanda ve hem beklenmedik bir devirde!.. Allah, neye kadir değil ki, yeter ki, siz O’na kul olun!..

"De ki; eğer babalarınız, oğullarınız, kardeşleriniz, hanımlarınız, hısım ve akrabalarınız, kazandığınız mallar, düşmesinden korktuğunuz ticaret, hoşlandığınız evler, size Allah’tan, Peygamber’inden ve Allah yolunda cihad etmekten daha sevgili ise, o halde Allah’ın (azab) emri gelinceye kadar gözetleyin (başınıza gelecekleri göreceksiniz)! Allah, yolundan çıkmış topluluğu doğru yola hidayet etmez." (Tevbe, 24)

İşte Tevbe Suresi’nin iki ayeti; 23 ve 24: İki cepheli bir sahne sergiliyor; biri cennet biri de cehennem! İki yol gösteriyor: Biri rahmet biri gazab! İki netice bildiriyor: Biri kazanma biri de kaybetme!..
Müslüman! İşte tam kritik biı noktada bulunuyorsun! Bu nokta her an seninle karşı karşıya! Attığın her adım bununla ilgili; terazinin kefelerinden biri ağır basıyor! Ama hangisi?!. Dikkat et! Dünya mı ahiret mi? Baba-evlat mı? Yoksa Allah ve Peygamber’i mi?!. Melekler yazıyor, fotoğraflar çekiyor! Sağdan mı soldan mı? Günler geçiyor!
Kârdan mı zarar mı?!.
Ey insanoğlu! Önüne bir tablo çizdim: Çifte kutuplu, iki planlı; ya önde ya arkada!
Şimdi ikili örnekleri sıralayalım:
1- Namaza davet; Vakit gelmiş, çıkmak üzere! İşin başındasın; mühim bir iş: Ticarethâne veya pazarda; para akıyor su gibi, müşteriler kuyrukta, namaz geçti geçecek! Kritik bir nokta: Ya para ya edâ! Bir tarafta "Namaz geçiyor, namazını kıl!.." şeklindeki ilahî ferman tekrar edip dururken, diğer taraftan da nefis: "Fırsat bu fırsattır; müşterileri kaçırma; namazı kaza da edersin!.." şeklindeki vesvese ve ığva! Çetin bir imtihan! Tercih sana ait! Ya Allah sevgisi ya nefis ihtirası; ya nefse kul, ya Rabb’e kul; ya gazab ya rahmet!..
2- Yine kritik bir nokta! Bir tercih meselesi daha. Hangisinden yana olacaksın! İkisinin de tehlikeli tarafları var! Küfür ve kemalist devletten yana olursan ve o safta yerini alırsan, kimse senin kılına bile dokunmaz; mal da senin canda senin; rejim senden memnun, devlet senden memnun! Ama, ötesi cehennemdir! Kur’an anayasasından, İslam devletinden yana olduğun takdirde pasaport tehlikeye düşer, mal ve can korkusu kendini gösterir. Yani saldırılar başlar; bütün bir küfür dünyası karşında! Üstelik, baban ve akrabaların da sana karşı, seni davandan vazgeçirmek istiyorlar ve: "Gel oğlum! Devletle, siyasetle uğraşma! Senin neyine kalmış; işte devlet, işte anayasa! Sen bize bak! Biz devletten yanayız, Atatürk kurdu bu cumhuriyeti, size emanet etti ve o, memleketi düşmandan kurtardı. Biz bunlara karşı çıkamayız. Bunlar bizlerden daha iyi bilirler memleket meselelerini, görmüş geçirmiş insanlardır. Camilerin kapıları arkasına kadar açıktır.
Namaz kılana bir şey diyorlar mı? Namazına niyazına karışan mı var?!. Yap ibadetini, kimsenin etlisine sütlüsüne karışma! Ve nihayet sözün kısası: Biz devletten yanayız, devletimize toz kondurmayız? Bizim devletimiz Türkiye Cumhuriyeti’dir; annen ve kardeşlerin, bütün soy ve sopumuz da böyle inanmakta ve böyle düşünmektedirler. Her halde onlar da devlet işlerini bizden iyi bilirler!.. Ya bizim gibi düşünürsün ya da dünyayı başına yıkarız ve yıktırırız; hapishaneleri boylarsın, dünyan zehir olur!..’’
3- İşte sen, Ey Genç! Böyle bir manzara ile karşı karşıyasın; nokta çok kritik! Ya babana "Evet!", Rabb’ine "Hayır!" diyeceksin, ya da bunun tersini yapacaksın: Ya babanın dediği yola gidip küfrün ve kemalistlerin yanında yerini alacaksın, ya da Rabb’inin kitabına, Peygamber’inin sünnet’ine kulak verip küfrün karşısında, müslümanların safında yerini alacaksın! Ya o, ya da o! Tercih sana düşüyor ve iki zıt netice: Ya rahmet ya da gazab, ya cennet ya da cehennem!..
4- Cephe iki: İman-küfür:
İki ordu savaş halinde: Biri, küfür adına imanı yıkmak, diğeri de iman adına küfre karşı çıkmak; biri küfür rejimini korumak, diğeri ise, İslam devletini korumak veya kurmak! Birinin anayasası kâfir bir anayasa, diğerinin ki ise Kur’an! İşin garib tarafı, küfrün hüküm sürdüğü yer vatan toprakları ve daha garibi bu topraklar üzerinde senin yerin ve yurdun! Annen ve baban da hep kitfrün safında yerlerini almışlar, onların davulunu çalıyorlar. Üstelik kardeşlerin de bu ordunun eri ve kurmayları! Öbür tarafta ise ne yer ne de yurt, ne anne ne de baba! Fakat ordu mü’min ve muvahhid; hizbullahî müslümanlar; devlet İslam, anayasa Kur’an!..   Elhasıl: Bir tarafta iman ve İslam yolunda, İslam’ın devlet olması yolunda, diğer tarafta ise, küfür ve küfrün hâkim olması, tağut rejiminin (kemalist rejimin), put düzeninin ayakta durması yolunda bir savaş! Manzara bu! Son derece kritik ve hassas bir nokta!.. Tercih sende!  Senin, iman ve Tevhid ehli olarak, "Hâkimiyyet kayıtsız ve şartsız Allah’ındır!" diyerek yerin ve safın elbette iman ve İslam cephesi olacaktır. Tağutlara, put rejimi ile yanyana, safsaf olamazsın! Velev ki, annen ve baban, hısım ve akraban bu cephede olsa da! Yani, iman ve Tevhid bağı kan bağına mutlaka galip gelecektir ve gelmelidir! Bu mevzuda "Vatan, bayrak, Sakarya!.." bahis mevzuu değildir.
Mezara girdiğinde senden bunlar sorulmayacak; senden iman, İslam ve İslam’ın devleti sorulacaktır. Ayrıca bilmelisin ki; küfrün safında yeralıp çarpışanların şehidlikten nasipleri yoktur. Velev ki biz de müslümanız deseler de hatta namaz kılsalar da!..
Tarihten misaller:
Bedir Savaşı’nı bir düşünün! Baba ve evlatların bir kısmı Peygamber (s.a.v.) yanında ve safında yer alırken, bir kısmı da Ebu Cehiller’in yanında ve safında yer almışlardır. Bunlardan biri de Hz. Ebu Bekir’le oğlu Abdurrahman’dır. Baba Peygamber safında, oğul ise Ebu Cehil ordusunda! Manzara bu! Çok garip!.. Hz. Ebu Bekir kılıcını çekerek, müslümanlara meydan okuyan oğlunun üzerine yürümüştür. Bunu gören oğul; babasının iman heybeti karşısında duramaz, Kelime-i Şehadet getirip, teslim olur. Bu esnada baba ile oğul arasında şu konuşma geçer: Oğul:
-Baba! Şayet ben müslüman olup teslim ollmasaydım da savaşsaydık ve ben seni alt etseydim, sana karşı olan hürmetim seni öldürmeye mani olacaktı. Ya sen beni alt etseydin, acaba evlat şefkati beni öldürülmekten alıkoyacak mı idi?!. Baba:
-Hayır! Ya Abdurrahman! Allah’a yemin edderim ki, şayet sen müslüman olup teslim olmasaydın, seni bu kılıcımla parça parça ederdim de of-aman bile demezdim!..   İşte iman, işte İslam’ın savaş anlayışı!.. Ve hangi safta yer alacağınızı işte buna göre değerlendireceksiniz! Babamızın yerini aldığı safta değil, Kur’an’ın anayasa olması için savaşan tarafı sorup o safta yerinizi alacaksınız!
Ve işte; "Savaşan iki ordunun hangisinde yer alacağız?" şeklindeki bir suale verilecek tek cevap vardır. O da hangisinin niyyeti sağlam (yani Allah’ın rızasını kasdederek ve Allah’ın emri olduğuna inanarak), Şeriat’a bağlı, Şeriat’ı seven, Kur’an’ın anayasa, İslam’ın devlet olmasını candan arzu eden, bu yolda şehid olmayı cana minnet bilen tarafın yanında ve safında yerimizi alacağız.  Şeriat’ı reddeden, Şeriat’a düşman olan, Şeriat’ın kanun Kur’an’ın devlet olmasını istemeyen, hatta karşı çıkan bir ordunun yanında asla yer alamayız, safında yerini alıp savaşamayız. Velev ki kendi milletinin, kendi vatanının ordusu olsun, velev ki babası, kardeşleri bu ordunun içinde de bulunsun! Ve artık sual ve cevabı bu açıdan değerlendireceksiniz. Ve bu açıdan değerlendirdiğiniz takdirde artık kimsenin bir şey demeye hakkı yoktur. Varsa cevap yazsın, gazete ve dergilerde neşretsin! Laf istemeyiz!..
Birkaç ayet mealiyle bitirelim:
"İman etmiş olanlar, Allah yolunda savaşırlar; küfre sapmış olanlar da tağut uğruna savaşırlar. Ey müslümanlar: Siz şeytanın bu dostlarıyla savaşın ve onlardan korkmayın! Zira şeytanın hilesi zayıftır." (Nisa,76)