Hilafetçilerin Görüşleri / Şeriat Hukuku

ŞERİAT DÜŞMANLIĞI İNSANI KÂFİRLİĞE GÖTÜRÜR

11 Cemaziyel-Ula 1411 (28.11.1990) tarihli ve fotokopisi ekli "Hasbihal" isimli bir üst yazı ile "Neyin Bayramı?!.", "Türkiye’de İki Din ve Biz", "Dünyayı Fesada Veren İki Put" başlıklarını taşıyan bildiriler ile Ümmet-i Muhammed Gazetesi’ni parti başkanlarına, basın mensublarına, devlet erkânına, mahkeme çevrelerine, ordu komutanlıklarına ve üniversite mensublarına göndermenin yanında size de göndermiştim.
Üst yazıda da belirttiğimiz gibi gönderilen yazılar birer uyarı, tebliğ ve irşad mektublarıdır. Hususiyle en azından Allah’a kul, Adem’e çocuk olmada aralarında müşterek bağlar bulunan insanlar birbirinin kardeşleridir. Üstelik, insanî vasfa ve medenî haslete sahib olan kişilere düşen görevlerden biri de insanlara ve insanlığa yardımcı olmaktır. Hele hele Şeriat’a ve Şeriat kanunlarına karşı çıkan, belki de Şeriat’ın ne demek olduğunu bilmeyen, özellikle hukukçu geçindiği halde İslam hukukundan behresi olmayan ve neticede insan haklarını savunacağı yerde hukuka karşı cinayet işleyen, ilim ve hak adına çamlar deviren kişileri, tebliğ ve irşad babında ön plana almak kaçınılmazdır; insanî ve İslamî vazifedir. Çünkü bu aynı zamanda bir iman meselesidir. Tehir etmeye gelmez; ölümü geldiği takdirde biz tebliğ etmemiş oluruz, onlar da duymamış olurlar. Bu sebeple her iki tarafta mesul olur.
İşte bütün bunları nazar-ı itibara alarak, mezkur müessese mensublarının meyanında hukuku temsil edenlerin başında gelen sizlere de tebliğ mektublarını göndermiştik. Maksadımız size hakaret değil, imanla yaşamanıza ve ebedî saadete mazhar olmanıza vesile olmaktır. Çünkü şirk, affı caiz olmayan en ağır bir günah ve en büyük bir zulümdür. Hukuk kafasına sahip sizin gibilerin medenice davranıp, en azından susması, şayet tereddüt ve şüpheleriniz varsa ilmî ve fikrî zeminde kalıp, insan haklarına saygı duymanız, meseleyi iman ve ilim ehline götürüp, tenkid ve tahliline dair bir rapor hazırlatıp bize de bir nüshasını göndermeniz gerekirdi. Hukuku temsil etme makamında bulunanların başında gelen sizlere yakışan bu idi. Yani, size düşen öfkelenmek, ortalığı velveye vermek değil, falana veya filana şikâyet değil, ilmî gücünüz yoksa, ilim adamlarını harekete getirip, neşriyat hayatında münazara açılmasına vesile olmak al-i cenablığını göstermeniz beklenirken, maalesef ilk tepki sizden geldi!..
Ve maalesef hukukşinas olduğunuzu gösteremediniz de ve haksızlığınızı ortaya koymuş oldunuz. Allah Resulü (s.a.v.) de yanlış gidenlere mektublar göndermişti. Bunlardan bir kısmı (bir hıristiyan olan Habeşistan hükümdarı Necaşi gibi) mektubu hüsn-i kabulle telakki etti; bir kısmı da (İran hükümdarı Kisra gibi) sizin gibi hareket etti, mektubu yırtmak suretiyle de vahşiliğini ortaya koydu.

AÇIK OTURUM:
Şimdi, haklı-haksız ortaya çıksın diye, al-i cenablığı yine biz gösteriyor ve basın yoluyla açık oturum açıyoruz. Hem de bütün bir dünyanın gözleri önünde!...
Rahman ve Rahim olan Allah’ın adıyla!
Şeriat Nedir?
Herşeyden önce Şeriat’ın ne demek olduğunu din ile Şeriat, arasındaki münasebetin neden ibaret bulunduğunu bilmeniz hatta çok iyi bilmeniz lazım gelir ki, beyanlarınızda ve yazılarınızda bir hataya düşmeyesiniz.
Din: Allah kanunudur. Muhteva bakımından insanoğlunun bütün söz, fiil ve davranışları hakkında hükümler ve müeyyideler getirmiş, mü’minlerinin maddî ve manevî hayatında bu hükümlere uymalarını emir ve tavsiye etmiştir.
Şeriat ise genel manada din demektir, muhteva bakımından dine eşittir. Özel manada ise, İslam Dini’nin füruundan ibarettir. Yani din; biri usul, diğeri furu olmak üzere iki kısma ayrılır. İman ve itikad bölümü dinin "Usul" kısmını; ibadetler, muameleler ve cezalar bölümü de dinin "Furu" kısmını teşkil eder. Bu itibarla; Namaz, oruç, hac, zekat ve Kelime-i Şehadet getirmek Şeriat olduğu gibi, içki, kumar, faiz, zina, yalan, iftira, adam öldürme, kadınların başı açık gezmesi gibi haramlar da birer Şeriat’tır. Keza; adam öldürene, zina edene, hırsızlık yapana, iftira edene verilen cezalar da birer Şeriat’tır.
Yine; Kur’an’ın anayasa, Şeriat’ın kanun, devletin İslam olması da Şeriat’tır. Ve bunların yerine getirilmesinden her müslüman sorumludur.
İslam inancına göre, İslam bir bütündur, parçalanamaz. Bir hükmünü kabul etmemek veya hor görmek kâfirliktir.
Keza; Şeriat’a ve Şeriat düzenine: "Ortaçağ karanlığı" demek, "Ulusu ümmet yapmaya çalışıyor" demek suretiyle "Ümmet" tabirini horlamak gibi beyanlarda da bir müslüman bulunamaz, kâfir olur, mürted olur, dini de nikâhı da gider. Keza; Mustafa Kemal’in kanunlarını Allah kanunlarından üstün göremez, Kur’an kanunlarından ibaret olan Şeriat’i, Şeriat nizamını tebliğ ve telkin edenlere karşı düşman olamaz! Öteye beriye şikayet edemez! Ve nihayet Şeriat geliyor diye ortalığı velveleye veremez, şunu veya bunu göreve çağıramaz!..

MÜRTED OLUR:

"EVET" DERLERSE:

TEVBEKÂR OLMAYA DAVET:

SIRTI YERE GELMEZ:

DOĞU OLAYLARI VE ALTINDA YATAN GERÇEKLER

Bismihi Teala...
İlmen sabit olan bir gerçektir; doktor, önce hastalığı teşhis eder; yani hastalığın cins ve seyrine, safha ve şiddetine bakar, tesbitini yapar, sonra tedavisine geçer; ilaçla mı tedavi edilecek, yoksa ameliyatla mı? İşte önce onu yapar!.. Demek oluyor ki, önce teşhis ve tesbit, sonra tedavi!.. Netice ise, iki şarta bağlı: Teşhisin doğru konması, tedavinin ehil ellerce yürütülmesi!.. Bu iki şart tahakkuk etmediği taktirde netice alınmaz ve alınamaz; hasta ameliyat masasında kalır! Atalar boşuna söylememiş: "Yarım molla dinden, yarım hekim candan eder!.."
Doğuda bir hastalık var! Bu bir gerçek!.. Sadece doğuda mı? Hayır! O da belli; her tarafta! Aslında bu hastalık, ne ilkidir ne de sonuncusudur; istisnaların dışında tüm insanımıza bulaşmıştır; onun ruh yapısını tehdit etmektedir. Sarı bir hastalıktır; bulaşıcı bir hastalıktır. Yeni değildir; Genelde cumhuriyetin gelişiyle gelmiştir. Mustafa Kemal’dır bu hastalığı milletimize bulaştıran; inkilab ismi altında bulaşmıs bu hastalık. Tarihi oldukça eskiye dayanır. Hastalığın amilleri ise inkilab dedikleri mikroplardır. Hem de korkunç!.. İnsanımızın manevî varlığını kemire kemire bütün bir vücudu sarmıştır. İşte, doğudaki hastalık, kemalist mikrobunun açtığı yaraların sadece bir bölümüdür.  İnkilab adı altında insanımıza seneler senesi mikroplar bulaştı; içtiği sudan tutun da yediği ekmeğe, oturduğu evden tutun da okuduğu kitaba, teneffüs ettiği havadan tutun da giyindiği elbiseye kadar hep mikrop saçan kaynak haline geldi ve gelmeye devam etmektedir. Ûstelik, muafiyet kazandıracak mukavemet unsurları da bir bir yok edildi. Yeni neslin ne manevi gıdası kaldı ne de bağışıklık kazandıran aşısı! Herşey yerle bir edildi. İşte bakın!..
1- Bütün müslümanları bir merkez etrafında toplayan Hilâfet müessesesi kaldırıldı. Dolayısı ile bölünmeler, parçalanmalar birbirini takib etti. İslam âlemi, yutulur hale geldi. İşte M. Kemal, tahribatına buradan başladı, ihanet ve hıyanetine böyle siftah etti!..
2- Şeriat-ı Garra kaldırıldı, Kur’an susturuldu, küfrün ve kâfirin kanunları getirildi!..
3- Kur’an harfleri kaldırıldı; yerine tarihimizle, örf ve adetimizle alakası olmayan latin harfleri getirildi. Bu suretle insanımızın mana ve mazisiyle bağlantısı kesildi ve neticede kökünden koparılmış bir nesil meydana getirildi...
4- Medreseler kapatıldı, dinî ilimler ve dinî neşriyat yasaklandı!..
5- Devlet ve devlet müesseseleri, üniversite ve mektepler, basın ve yayın, idare ve mahkemeler aslından koparılıp, batı modeline göre, küfür ve kâfir sistemine göre tanzim edildi. Hatta aileler, aile yapısı bile Kur’an yolundan çıkarılıp batı kanunlarına göre düzenlendi. Allah’ın haram kıldığı, Kur’an’ın yasakladığı faiz müesseseleri kuruldu; meyhaneler, kerhaneler açıldı. Devlet ve devlet adamları meyhaneci ve kerhaneci oldu; ordudan ve asker ocağından İslam ünvanı çıkarıldı, İslam’ı tahrik eden "Türk Ordusu" ismi verildi ve neticede ordu, İslam’a düşman, Şeriat’a düşman, Kur’an’ın devlet olmasını isteyen müslümana düşman kızıl ordudan farksız bir hale getirildi!..
Oyuna getirildi:
Bütün bunlar yapılırken insanımız oyuna getirildi; işin nereye varacağının farkına varmadı, varamadı. Zaman ve zemin de buna müsaitti. "Denize düşen yılana sarılır" derler. Arkada korkunç ve korkunç olduğu kadar sinsi bir plan! Bir dünya savaşı meydana getirilecek, Osmanlı bu savaşa zorlanacak, müttefikleriyle birlikte mağlup olacak. Ve arkasından "Kurtuluş" ismi altında bir savaş başlatılacak ve bu savaşta mikrop adam, sahneye çıkarılıp kahramanlaştırılacak. "Danışıklı döğüş" kabilinden düşman denize dökülecek ve bu suretle Kemal putu milletin başına geçip, küfür dünyası adına icra-i faaliyette bulunacak!.. Haçlı zihniyeti, ordularıyla yapamadığını bu adamın eliyle yapmış olacaktı. İşte yapacağını yaptı! Hem öylesine yaptı ki; Erzurum, Maraş veKonya gibi birkaç vilayetin şapkaya karşı ayaklanmalarının ve Şeyh Said kıyamının dışında kayde değer bir mukavemetle, bir reaksiyonla karşılaşmadı. Yukarıda bir kısmı kaydedilen inkilablar, bir bir yapıldı ve bu suretle devletin ve devlet müesseselerinin çarhı tamamen İslam aleyhine döndürüldü!..  Neden sonra, insanımızdaki İslam ruhu, az da olsa, yer yer kendini gösteriyordu. Teşhiş edilen hastalığın tedavisi yoluna gidiliyordu ve günden güne insanımız hak ve hakikatı arıyor, dost ve düşmanını tanımaya çalışıyordu. Bu husus inkâr edilemezdi. 60 askerî darbesi, 72 askerî muhtırası ve 12 Eylül hareketi insanımızın uyanışına karşı birer tepki idi, bir durdurma ameliyesi idi. Küfür adına bir gericilik ve birer irtica hareketi idi. Bu, iki yönlü bir uyanış; birbirine ters düşen iki türlü teşhis ve iki zıt tedavi!.. Biri sol, diğeri sağ! Aslında ne sağ ne de sol; bir taraftan İslam davası, Kur’an’ın hayata hakim olması, diğer taraftan, ismi ne olursa olsun küfür davası!.. Ortada bir hastalık var! Bunda herkes müttefik. Bu hastalığın müsebbibinin M. Kemal olduğunda da şüphe yok!.. "Bizi bu hale getiren bu adamdır!.." gerçeği ortada! Ama, teşhis yanlış, tedavi farklı!.. İslam’ın safında yer alanlarca tedavi manevî, Şeriat’ın kılıcıyle ameliyat gerekiyor... Karşı safta ise hastalık maddîdir, dünyalıktır, boğaz kavgasıdır... Tedavisi de ameliyatı da küfrün ilacıyla, kılıcıyla olmalıdır. Bu kılıç; komünizm ve fraksiyonları olabilir, kavmiyetçilik olabilir, nifak karışımı İslam olabilir... Zaman zaman fikrî yapıda kalabilir, zaman zaman da silahlı eyleme dönüşebilir!..
İşte; tepeden tırnağa bir mikrop fıçısı Mustafa Kemal’in millete ve memlekete bulaştırdığı hastalığın neticesi bu!.. İstisnalar kaideyi bozmaz. Tüm millet hasta; Erkeği de kadını da, genci de, ihtiyarı da, ordusu da sivili de hasta! Hem o derece hasta ki, komada, sayıklıyor, neresinin ağrıdığını da bilmiyor; ölümün eşiğinde, tehlike çanı çalıyor!.. Ülkenin doğusu da muzdarıp batısı da! Rahatsızlık her tarafta hissediliyor ve bu ıstırab, bu rahatsızlık, yukarıda belirtildiği gibi silahlı eyleme dönüşüyor; 60 öncesi, 12 Eylül öncesi olaylarda olduğu gibi, bugün de genelde doğuda bu cins olaylar hüküm sürmekte; mazlum ve mağdur insanımız iki ateş arasında kalmakta ve ne yapacağını şaşırmakta!   Hemen şunu ilave edelim ki, bu olayları, ne bölge valileri ne Türk ordusu ve ne de ordu-aşiret işbirliği durduramaz ve durduramıyor! Zira; bu olaylar, köklü ve derin bir hastalığın; kemalizm hastalığının belirtileridir. Kemalizm melaneti devam ettiği müddetçe, bu olaylar da devam edecektir. Ve bunun ıstırabını milletçe cekiyoruz ve daha daçekeceğiz! İşte doğudaki insanımız da çekiyor, batıdaki insanımız da; PKK’da ve bilmem ne -izm de çekiyor, asker de çekiyor... Çekmiyen bir zihniyet var ki, o da bilinçli İslam düşmanları: Onlar perde arkası kıh kıh gülüyorlar, müslümanlar, kördöğüş mesabesinde birbirlerine kurşun sıkarlarken onların keyfi yerinde, rahatı yerinde!.. Bir diyecek yok!.. Adamlar seneler senesi planlarını yapmış, ipin ucunu ellerine almış, istedikleri gibi çekip uzatıyorlar; tahrik ve ajanlarıyla, silah ve malzemeleriyle çeşitli isimler ve ünvanlar altında meş’um emellerini gerçekleştirmeye doğru gidiyor ve hedeflerine adım adım yaklaşıyorlar. Ezilen ve sömürülen, saldırılan ve öldürülen temelde müslümandır, müslümanlardır. Günümüzün dünyasının müslümanı bu! Çekiyor, bu gidişle daha da çok çekecek!.. Bu çekişin bir de ahireti var; hep birlikte ahirette de çekeriz! Ve bu ilahî kanunun bir ifadesidir. Bakınız Kur’an ne diyor:
"Kim de benim zikrimden yüz çevirirse (bilsin ki), onun dar bir geçimi olur ve biz onu kıyamet günü kör olarak haşredeceğiz..." (Taha, 124) Yani, Allah ile bağını koparan, O’nun engin rahmetiyle alakasını kesen, O’nun gönderdiği ve indirdiği Şeriat nizamını kaldırıp, yerine yabancılardan getirdiği veya kendi kafasına göre yaptığı kanunları, millet hayatını düstur ve kanun kabul eden kişi ve milletlerin hayatı, ne kadar bolluk ve eğlence içinde geçse bile sıkıntılarla ve çalkantılarla doludur. Kararsızlıkların, kuşkuların içinde bocalayıp dururlar; bir türlü huzur bulamazlar, darboğazdan darboğaza girerler; Siyasî darboğaz, ekonomik dar boğaz, asayiş dar boğazı birbirini takib eder,  terör ve anarşi alır yürür; millet evladı birbirini kurşunlar, dünyada rezil, ahirette sefil olurlar. Üstelik Allah gözlerini de kör eder!..
Bir başka ayette şöyle:
"Ve böylece biz, kazandıkları (günahlar) dolayısıyla zalimlerin bir kısmını bir kısmının başına geçiririz (birbirine musallat) ederiz." (Enam, 129) Bu ayetin tefsirinde Malik b. Dinar diyor ki, Ben Zebur’da şu ifadeyi gördüm: "Allah diyor ki, ben münafıklardan münafıkların eliyle intikam alırım. Sonra da münafıkların hepsinden intikam alırım." Kur’an’ın yukarıda mealini yerdiğimiz ayet-i kerime’si de çeşitli manaların yanında bu manayı da ifade etmektedir.  İşte ayet ve haberler gösteriyor ki, zulme sapanların, Şeriat’a karşı çıkanların başlarına Allah zalimleri musallat eder, onların eliyle onlardan intikam alır. Şayet dönmezlerse, ahiret hayatında hepsini cehenneme doldurur!.. Devleti yöneten kemalistlere, PKK ve diğer -izmlere ve topyekün millete sesleniyor ve diyoruz ki:  Put yolunu bırakın, Allah’ın kitabına ve Şeriat kanunlarına dönün! Kur’an anayasa, Şeriat kanun, devlet İslam olsun!..
PKK ve benzeri -izmlere de diyoruz ki:  Sizler de ezilen ve sömürülen bir milletin evlatlarısınız. Bunun ızdırabını duyuyor, kurtuluş çaresini arıyorsunuz. Fakat yanlış kapı çalıyorsunuz; takib ettiğiniz usul ve metod yanlıştır; İslamî değildir. Sizi kurtuluş ve yükselişe götürmez. Dökülen ve dökturülen kanlar heder olur gider, vebal olur, günah olur; bütün emekler boşa çıkar ve bir neticeye varamazsınız!.. O halde İslam’a dönün, İslam metoduna dönün! Kur’an’ın devlet, Şeriat’ın hakim olması hedefiniz olsun! O yönde ve o yolda adım atanları, "Ümmet noktasından hareket edip" ırk, renk, dil farkı gözetmiyen, "Kaynak Kur’an, örnek Peygamber" diyen, Peygamber metoduna teslim olun!.. Sizler İslam evlatlarısınız, bulunduğunuz topraklar da İslam topraklarıdır... Eğer böyle yaparsanız dünyanız da mamur olur ahiretiniz de!..
Topyekün millete:
Anadolu’nun doğusuna da batısına da sesleniyor ve diyoruz ki; 50-60 senedir sömürüldünüz, aldatıldınız, zulme ve gadre uğradınız. Her gelen idare ve onun vekilleri sizlere kuru vaadler yaptılar, din ve imanınıza saldırdılar, namusunuza ve başörtünüze el uzattılar; siz kazandınız onlar yediler, oy zamanlarında kapınıza kadar geldiler.
Ama, dertlerinize merhem olmadılar. Mektepler açtılar, üniversiteler kurdular. Milletin melek gibi evladını anarşist ve terörist yetiştirdiler, komünist ve sosyalist yetiştirdiler, sonra da memleket sathına yayarak milletin başına musallat ettiler. Şimdi esas suçlu kendileri olduğu halde suçluları (!) takip ediyor ve müslümanları birbirine kırdırıyorlar...
Ey Anadolu topraklarının sahipleri ve sakinleri! Ülkeyi kurtaracak sizlersiniz; sizin imanınız, sizin kitabınızdır. "Kaynak Kur’an, örnek Peygamber" deyip yola çıkanlarla beraber olacaksınız, partiye paydos deyip Peygamber metodunu takib edeceksiniz; uzlaşmacı, kavmiyetçi ve telifçi metodlara iltifat etmiyeceksiniz... İşte o zaman ne kemalist kalır ne de anarşi! Herkes birbirine güvenir, yarınından emin olur!.. Kur’an şöyle diyor:
"Kim benim hidayetime (yoluma ve Kur’an’ıma) tabi olursa, ne saşar ne de eşkiya olur!.." (Taha, 123)
ÇARESİZ KALINCA
İçinde bulunduğumuz hareket "İslamî Cemaatler Birliği" ismini almaktadır. 13 Ağustos 1990 tarihine tekabül eden 22 Muharrem 1411’de yedinci senesini doldurmuştur.  Bu hareket, şiarını "Kaynak Kur’an, örnek Peygamber" ifadesinden almış, kimlik ve hüviyetini tesbit etmiş, "İslam’ın hem din hem devlet" olduğu gerçeğine inanmış, Kur’an’ın anayasa, İslam’ın devlet olmasını hedeflemiştir. İnkilabî bir ruh, Tevhidî bir çizgide yürürken, putu ve putperestliği anlatmış, batılı ve batılları tanıtmış, hakkın ve haklının yanında yer aldığını, taviz vermediğini ve vermiyeceğini dost-düşman bütün bir dünyaya duyurmuştur. Bütün bu gerçekleri ifade ederken, sözde kalmamış, aynı zamanda "İslamî Kuruluşlara Tebliğ", "İslam’da Partiyi Destekleme Yoktur Ve Günahtır", "Neyin Bayramı?", "Türkiye’de İki Din ve Biz", "Hocalara Açık Mektup", "Yeni Neslin Görevi", "Ya Hep Ya Hiç", "Batıl Sistemler ve Hocalar", "İslamî bir Tebliğ ve Umumî Bir Davet", "İran İle İlgili Sorulara Cevap", "İki Şey Arasında Tercih", "İşte Meydan!.." gibi başlıkları taşıyan bildiriler, "Anayasa Taslağı", "Tebliğ ve Metod", "Tebliğcinin El Kitabı", "Tebliğ Mahiyetinde Açık Mektuplar" ve "Mesajlar" gibi isimleri taşıyan kitaplarıyla da neşriyat hayatına intikal etmiştir.
TENKİD VE ELEŞTİRİYE DAVET:
Bu hareket; bildiri ve kitaplarını neşrederken, muarız ve muhaliflerini tenkid ve tahlile davet ettiği gibi, neşriyat yoluyla açık oturuma da davet etmiştir. Hem de meydan okurcasına!..
YALAN VE İFTİRA KAMPANYASI:
Bu iyi niyyet ve meydan okuyuş karşısında çaresiz kalan İslam düşmanları ve batıl metod sahipleri, yalan ve iftira kampanyası baslatmışlar, yahudinin "Çamuru duvara at tutmasa bile iz bırakır ya!" kabilinden karalama ve çamur atma yoluna gitmişlerdir. Bu yazımızda bu iftiraların bir kısmına işaret edeceğiz:
1- Hedef ve hücumun usul ve metoda olması yerine, Hoca’nın şahıs ve şahsiyetine olmaktadır. Diyorlar ki: "Yazılan ve söylenenlerin hepsi doğrudur. Ne diyebiliriz ki?!. Yalnız kendisi Türkiye’de niye konuşmadı?.." demek suretiyle kendilerini haklı, Hoca’yı haksız çıkartmak isterler...   Söyleyin bunlara ve deyin ki: "Hoca, Türkiye’de de konuştuğu için ve putun resmini müftülük binasına ve Kur’an kurslarına asmadığı için on sene öncesinden mecburen emekliye sevkedilmiştir. Kasetler ortadadır."
2- "Kendisi de aday oldu, dün partici idi, kendisini Erbakan gönderdi Avrupa’ya, partiye hizmet etti..." diyorlar. Bunlara cevaben deyin ki: "Hayır! Hoca doğrudan doğruya şunun veya bunun emriyle Avrupa’ya gelmemiştir. Rejimin dağıttığı yüzlerce talebesini Avrupa’ya getirip derslerine devam ettirmek için yola çıkmıştır. Yani Hoca gittiği için Milli Görüş sahip çıkmıştır, yoksa Milli Görüş sahip çıktığı için Hoca Avrupa’ya gitmemiştir. Velev ki, sizin dediğiniz gibi olsa itham etmeye hakkınız yoktur. Dün partici olan birisi, partinin batıl olduğunu görüp tevbekâr olursa, siz ona: "Sus be! Dün siz de partici idiniz!.." diyebilir misiniz? Günah olmaz mı? Yaptığı günahlardan tevbe edeni Allah dahi suçlamıyor, kabul ediyor!.. Bu hususta hadis-i şerif’ler de vardır."
3- "T.C’de şu kadar sene müftülük yaptı!.." diyerek Hoca’yı gözden düşürmeye çalışıyorlar... Söyleyin bunlara: "Şahsından taviz vermezse, dinden taviz vermezse, maksadı İslam’ın tebliğatını çevresine anlatmaksa ve aldığı paranın zarurî masrafları çıktıktan sonra arta kalanını İslam’ın devlet olmasına harcarsa bu kimsenin, kâfir bir devlette görev alması şer’an caiz değil midir? Siz hoca olarak, Hoca’yı bu yönden nasıl kötülersiniz?"
4- "Hoca çok gururlu; 12 ilimden söz ediyor, takib ettiği metodun yüzde yüz doğru olduğunu söylüyor!.. Bu, hiç söylenir mi, hangi müctehid böyle konuşmuş?!.’’ Bunlara söyleyin:  Bu, bir ictihad meselesi değildir. Bu, iman meselesidir; vahye dayanır, tâlimatı Kur’an’a, tatbikatı Peygamber (s.a.v.)’e dayanır. Mesela: Bir kimse çıkıp "İmanın şartı altıdır ve bu yüzde yüz doğrudur" derse siz bu adama birşey diyebilir misiniz? Bu da böyledir; bir iman meselesidir. Hoca üç mesele üzerinde duruyor: Hedef; İslam’ın devlet olması, metod Peygamberî bir metod ve bu metodla o hedefe giderken taviz vermeme! İşte Hoca bu üç mesele hakkında, "Bunlar yüzde yüz doğrudur" diyor ve teminat veriyor. Peygamberler: "Bizler sizlere gönderilen peygamberleriz ve emin (güvenilir) insanlarız" dememişler midir? Hâşâ Hoca Peygamber değildir ve günahtan mâsum da değildir; hata edebilir. Ama o üç meselede kimse onu tenkid edemez, fakat o metodla o hedefe giderken hatalar olabilir.
5- "Ne yapalım, partiden başka alternatif yoktur, günün geçerli akçesi partidir. Hem tedbirli olmak lazımdır!.." derler. Bunu söyliyenler, İslam’a iftira ediyorlar. Parti yoksa tebliğ var, cemaatleşme var!.. Açık yerlerde tebliğ mümkün değilse evlerde, ev sohbetlerinde sahabe gibi tebliğ yapma imkânı var! Bunu kim inkâr edebilir ve bugün bile yüzlerce fert ve kuruluşlar partisiz tebliğat yapmaktadırlar.
6- Hoca’nın yanında âlim ve ulemâ kalmadı:  İçinden mal sevgisini, can korkusunu atan, Allah’tan başkasından korkmayan, taviz verme yoluna gitmeyen, medresevarî tahsil yapmış kaynaklara vakıf, Ehl-i Sünnet’e bağlı, tebliğ hareketini benimsemiş hoca bulabildikde mi alınmadı veya bu vasıfta kaç tane hoca tavsiye ettiniz de olmaz dendi?!. Sonra bulsak bile, camilerimizde hoca yokken beş-on tane hocayı merkezde oturtup ne yaptıracaksınız?
İsraf olmaz mı? Sonra, merkezden hangi yazının yazılması veya hangi fetvanın verilmesi istendi de alınamadı? Diyebilirler mi? ,
7- Hoca’nın idareciliği zayıf, merkezde disiplin yok:  Bu da hilaf-ı hakikattır. Dedikleri doğru olsa idi, teşkilat çoktan bitmişti. Çünkü, Hoca, İslam’ın devlet olmasını istemiyen düşmanlarla uğraştığı gibi, Hoca’ya rakib olanların hatta merkezde ve teşkilatta olup da Hoca’nın ayağının altına sabun koyanların sayısı da az olmamıştır. Bütün bunlara rağmen Hoca ve teşkilatı ayakta duruyorsa takdir ve tebrike layıktır. Ve bu, Hoca’nın mehareti değildir; Allah’ın bir lütfudur. Kim Allah’a tevekkül ederse, kim kendine değil, Rabb’ine güvenirse, Allah ona kâfidir. Hoca işte bunun inancı içindedir. Siz de buna inanın!  Sonra, "En zor şey nedir?" biliyor musunuz? Devletsiz bir toplumu idare etmek. Bir tek yaptırıcı gücünüz var, o da gönüllere hitab edip iman varlığını, mesuliyyet duygusunu harekete geçirmektir. Bu da her yerde ve her şahısta tutmuyor. Eğer Hoca ha dediği zaman binlerce adamı bir araya getirebiliyorsa, bu da yine Allah’ın lütfudur.
8- Hoca müslümanlara çatıyor:  Çaresiz kalanlar diyorlar ki, Hoca sert gidiyor, kâfirleri bıraktı da müslümanlara çatıyor!.. Hususiyle bu, çok söyleniyor, ama buna açıklık getirilmiyor! Hoca’nın çatması ne demek ve nasıl çatıyor? Kime sopa atmış, kime hakaret etmiş, kimin yolunu kesmiş, kime bağırmış veya çağırmış?.. Söyleyin! Allah için söyleyin! Hoca hakkı söylemesin mi? Yanlış gidenleri, batıl metod takib edenleri, taviz verenleri uyarmasın mı? Particilere "İslam’da parti yoktur!" demesin mi? Nursîler’e, Süleymanîler’e, kavmiyetçilere, sentezcilere, bey’atçilere, te’lifcilere: "Sizler rejimle içiçe çalışıyor, taviz veriyorsunuz? Caiz mibu?!. Türk-İslam sentezinden bahsediyorsunuz? Doğru mu bu?!. Bid’atçılar, en azından fasıktırlar. Fasıka bey’at edilebilir mi? Edilmez!.. Partililere, tavizci kuruluşlara ve şahıslara karşı kesin tavır koymuyorsunuz, belediye reis adaylarına oy veriyorsunuz; üstelik, partici zihniyete sahip, Tayyar zihniyetine sahip ve benzeri zihniyetlere sahip kişilere gazetenizde yer veriyor, boy boy resimlerinibasıyorsunuz; rejimin kontrolünde, putun nazaretinde kolej açıyor, tedrisat yapıyorsunuz!.." demesin mi? Yanlış yolda, batıl çizgide gittiklerini uyarmasın mı?!.  Bunları söylemek veya yazmak, müslümanlara çatma mıdır, onlara düşmanlık mıdır, yoksa onları sevmek ve onlara yol gösterip onları irşad etmeye çalışmak mıdır?.. Niye meseleleri saptırıyorsunuz? Niye akı kara, karayı ak gösteriyorsunuz? Hocalar olarak bunlar size yakışır mı? Batıl sistemlerin arkasından gidenleri, taviz üstüne taviz verenleri Hoca olarak uyarmıyacaksınız, uyaran, uyarmaya çalışan Hoca hakkında da "Hoca sert gidiyor, müslümanlara çatıyor..." diye Hoca’yı kötüleyeceksiniz!.. Bu olacak şey mi? Siz Allah’tan korkmuyor musunuz?!.  Hoca’nın yaptığı emr-i mâruf, nehy-i münker değil midir? Bu ise, ifade yönünden bazen sert olur bazen de yumuşak. Yerine göre değişir. Kur’an’ın üslubudur. Mühim olan müslümanları anlayabilecekleri bir dille uyarmaktır. Ve bunu yapma imanın gereği, kardeşlik hukukunun bir isbatıdır. Münafıklar ters yönde hareket ederler. Kur’an şöyle der:   "Mü’min erkekler ve mü’min kadınlar birbirlerinin velileri (dostları ve yardımcıları)dır. İyiliği emrederler, kötülükten menederler, namazı dosdoğru kılarlar, zekâtı verirler, Allah ve Resulü’ne itaat ederler. İşte bunlar var ya Allah bunlara rahmet edecektir. Allah azizdir ve hakimdir." (Tevbe, 71) Aynı surenin 67. ayeti de münafıkları, münafıkların durumlarını anlatır ve onlar gibi olmaktan sakındırır.
9- Cevap vermeye tenezzül etmiyoruz:
Kimi hocalar var ki, şöyle diyorlar: "Biz Cemaleddin Hoca’ya cevap veririz ama, tenezzül etmiyoruz, lüzum görmüyoruz." Yedikleri naneye bakın; "Kedinin eli pastırmaya yetişmemiş de ne de kötü kokuyor" demiş! Cemaleddin Hoca binleri, yüzbinleri yanlış ve batıl yola sürükliyecekde bizim efendi de buna müdahale etmiyecek ve "Ben cevap vermeye tenezzül etmem!.." diyecek!.. Özrü kabahatından daha büyük, değil mi?.. Emr-i mâruf, nehy-i anil münker farz değil mi? "Münkeri gördüğünüz zaman, elinizle, dilinizle veya kalbinizle engelleyin!" şeklindeki beyan İslam’ın emri değil midir?
10- Hoca istişareye riayet etmiyor, derler:  Bu öteden beri söyleyegeldikleri bir suçlamadır. Bu babda şunu söyliyelim: Pek yakında 24. şura toplantısını yapacağız.
11- Hoca oğluna görev vermiş, diye Hoca’yı itham ederler. Oğluna görev vermenin İslam’da yeri olmadığına fetva getiren veya bir su-i istimali olduğunu isbat edin dendiği halde cevap alınamamıştır.
12- "Hoca Kürtler'e karşıdır" derler. Defalarca isbat istemiş olduğumuz halde isbat eden çıkmamıştır.

****************
Bizde kışkırtma yok, tebliğ var!  Evet; Türkiye’de iki din vardır. Biri Allah’ın gönderdiği ve indirdiği din, diğeri de devlet dini. Bir başka ifade ile; biri Kur’an’ın târif ve beyan ettiği, milletin inandığı din, nteki de devletin tanıdığı, resmen kabul ettiği ve müsaade ettiği din.  Bu iki din de "İslam" ismini alırsa da muhteva (içeriliği) bakımından aralarında çok büyük farklar vardır.
Bir kısmına burada işaret edelim:
1- Sahası: Allah’ın gönderdiği dinin sahası, istisnasız bütün hayat safhaları olup insanoğlunun söz, fiil ve hareketlerini içine almış ve hepsi hakkında hüküm koymuş, müeyyideler getirmiştir.  Devletin tanıdığı din ise; Allah ile kul arasında bir vicdan işi olup camide olup bitendir; dünya ile bir ilgisi yoktur.
2- Allah’ın dininde; hem dünya hem de ahiret vardır: Devletin dininde ise sadece ahiret vardır; Din dünyaya karışmaz.
3- Allah’ın dininde; Din devlet bütünlüğü vardır; ibadeti siyasettir, siyaseti de ibadettir.  Devletin dininde ise; din ayrı devlet ayrıdır; ibadet ayrı siyaset ayrıdır. Bunları birbirine karıştırmak suçtur.
4- Allah’ın dininde; aile yönetimi dine, Şeriat’a bağlıdır. Devletin dininde ise, aile yönetimine din karışamaz, evlenme ve boşanmalar, karı-koca arasındaki hak ve görevler; İsviçre medenî kanunundan gelir, geçer.
5- Allah’ın dininde; eğitim ve öğretim sistemi dine göredir. Okul programları yapılırken ibadet saatleri gözönünde tutulur.  Devletin dininde ise eğitim sistemine din karışamaz; müfredat programları yapılırken ibadet saatleri nazari itibare alınmaz.
6- Allah’ın dininde; basın-yayın dine göre çalışır.  Devletin dininde ise basın-yayına din karışamaz.
7- Allah’ın dininde; hâkimiyyet kayıtsız şartsız Allah’ındır.  Devletin dininde ise, hâkimiyyet kayıtsız şartsız milletindir.
8- Allah’ın dininde; kanun koyma yetkisi yalnız Allah’a aittir.  Devletin dininde ise, kanun koyma yetkisi millete ve millet meclisine aittir.
9- Allah’ın dininde; Anayasa Kur’an dır.  Devletin dininde ise, anayasayı millet ve temsilcileri yapar.
10- Allah’ın dininde; hukuk sistemi İslam’dır, İslam hukukudur.  Devletin dininde ise, hukuk sistemi İsviçre ve Roma hukukudur.
11- Allah’ın dininde; mahkemeler Kur’an’a göre kurulur; hâkimler hükümlerini Şeriat’a göre verirler.  Devletin dininde ise, İtalya, İsviçre ve benzeri ülkelerden getirilen kanunlara göre kurulur, hüküm ve kararlar da bunlara göre verilir.
12- Allah’ın dininde; kaynak Kur’an, örnek Peygamber’dir.  Devletin dininde ise, kaynak insan kafası, örnek Mustafa Kemal’dir.
13- Allah’ın dininde; şarap haramdır; meyhanesi de haram, fabrikası da haramdır.   Devletin dininde ise, bunların hepsi, caiz ve serbesttir.
14- Allah’ın dininde; faizin alınması da haram, verilmesi de haramdır.   Devletin dininde ise bunlar mübahtır ve caizdir.
15- Allah’ın dininde; zina mutlak surette haramdır ve yasaktır.  Devletin dininde ise, tarafların rızası olduğu takdirde mubahtır ve caizdir; istedikleri kadar yapabilirler.
16- Allah’ın dininde; süt anne ve süt kardeşle evlenmek haramdır.  Devletin dininde ise, ikisiyle de evlenebilir; bir şey lazım gelmez.
17- Allah’ın dininde; tesettür vardır ve farzdır.  Devletin dininde ise, tesettür yoktur; kadın başını da açar, kıçını da.
18- Allah’ın dininde; Cuma namazına gitmek farzdır. Cuma saatinde herhangi bir iş yapılamaz, günahtır.  Devletin dininde ise, işi bırakıp cuma namazına gitmek olmaz.
19- Allah’ın dininde; günah işleyenleri kınama ve onlardan nefret etme vardır. Ve bundan müslüman sorumludur... Devletin dininde ise, hoşgörü vardır; adamın karısı veya kızı ile zina edilse bile bunu da hoşgörü ile karşılayacak ve susacaktır.
20- Allah’ın dininde; kötülükleri elle, dille, kalple engellemek, kerih görmek vardır ve her müslüman bundan sorumludur.  Devletin dininde ise, hoşgörü ile karşılanır ve ayıplanıp kınanmaz.
21- Allah’ın dininde; hakkı hak olarak, batılı da batıl olarak tebliğ etmek farzdır. Devletin dininde ise, kimse kimseye karışmamalıdır. İşte iki din! Malesef Türkiye’deki manzara bu! İki din birbiriyle mücadele halinde! Memleket bir savaş meydanı! Müslüman iki suyun arasında kalmış ve şaşırmıştır; devletin dinine mi uysun, Allah’ın dinine mi uysun?!. Bir taraftan Kur’an’ın emrettiği din, bir taraftan kemalizmin müsaade ettiği din!  İşte Türkiye’deki kavganın esas menşei budur. Sürtüşmeler,anlaşmazlıklar, ihtilaflar, ihtiyatlar, geri kalmalar, itimatsızlık ve
güvensizlikler, Devlet Güvenlik Mahkemeleri’nin kurulması, MİT teşkilatının seferber edilmesi, bir takım şahıs ve ailelerin hapishanelere atılacak mağdur edilmesi hep bu ikilik yüzündendir.
ÇARE:
İkiyi teke indirmek zorundasınız. Ya Allah’ın dinini tamamen kaldırıp, yasak edeceksiniz ya da devletin yarım yamalak dinini kaldırıp, onun yerine Allah’ın dinini, hem devlete hem millete hâkim kılacaksınız! Ya o, ya da o! İkisi bir arada yürümedi. Elli-altmış senedir denendiği halde yürümedi. Size düşen ya Allah’tan, Allah’ın dininden yana olmak, ya da devletten, devletin tanıdığı ve müsaade ettiği dinden yana olmak. Yani ikisinden birini tercih etmek zorundasınız.
Siz, müslüman olarak devletin dinini tercih edemezsiniz. Çünkü yarımdır, yanlıştır. Kabul etmediğin takdirde, nihayet hapishanesi vardır; Cehennemi yoktur! Fakat, siz, Allah’ın dinini tercih edip ondan yana olacaksınız ve olmalısınız. Çünkü Allah’ın dini haktır ve tamdır. Ucunda cennet vardır. Aksi halde dünyada rezil, ahirette sefil olursunuz. Sonunda da cehennemi boylarsınız.  Uçurumun kenarında:  İşte, bizim dert ve davamız budur. Bu durumu ümmet fertlerine tebliğ etmek ve duyurmaktır. Bu tebliğatımızla ne devlet düşmanlığı yapıyoruz ne de millet düşmanlığı. Hem uçurumun kenarında bulunan yarım ve yanlış din sahiplerini kurtarmak istiyoruz hem de, o yarım ve yanlış dincilere karşı sus-pus olduğumuz takdirde yine uçurumun kenarında bulunan bizleri kurtarmak istiyoruz; bunun için çırpınıyor, bunun için gayret ediyoruz. Tebliğ ve telkinatımızı bunun için yapıyoruz ve yaparken de ilmî ve fıkrî zeminde kalıyor, kaba kuvvete baş vurmuyor, kışkırtma yoluna gitmiyor, terörist bir harekete teşebbüs etme niyyet ve maksadını gütmüyoruz. Gütmemişiz de!..  "Kaynağımız Kur’an, örneğimiz Hz. Muhammed’dir" dediğimize göre, kendimizi sorumlu addedmişizdir ki, aslında öyledir; sorumluyuz. Yanlış din anlayışını tashih etmeye, noksanları ikmal etmeye başlamışızdır. Tebliğ yoluyla, telkin yoluyla başlamışızdır. Ve bu, başta hocalar olmak üzere her müslümana farzdır. Mü’min olmanın vasıflarından biridir, aksi yönde kalmak münafıklık olur. Kur’an şöyle der:  "Mümin erkekler ve mümin kadınlar, birbirlerinin velisidirler (dostlarıdırlar). İyiliği emrederler, kötülükten men ederler, namazı kılarlar, zekâtı verirler, Allah’a ve Resulü’ne itaat ederler. İşte onlara Allah rahmet edecektir. Allah daima üstündür, hikmet sabibidir." (Tevbe, 71)  "Münafık erkekler ve münafık kadınlar birbirlerindendir: Kötülüğü emreder, iyilikten men eder ve ellerini sıkı tutarlar. Allah’ı unuttular. Allah da onları unuttu. Münafıklar; işte yoldan çıkanlar onlardır." (Tevbe, 67)  Biz, münafıkların safında değil, mü’minlerin safında yer almak için, mü’minler gibi, tebliğat ve telkinatımızı yapmak istiyoruz ve yapmaktayız. Ve bunun için yola çıktık ve diyoruz ki, İslam dini bir bütündür; ibadetiyle,siyasetiyle, devletiyle bir bütündür. Hayatın her safhası, her hareketi hakkında hüküm getirmiştir. Ve bunun bir istisnası yoktur ve hak din de işte budur. Bütün müslümanların böyle bilmelerini, böyle inanmalarını, böyle yaşamalarını ve böyle anlatmalarını Allah emretmiştir, farz kılmıştır. Biz müslüman olarak, Hz. Muhammed (s.a.v.)’e ümmet olarak, dinin bu emrini, bu farzını yerine getirmeye çalışıyoruz ki, bu çalışma bir yönüyle de cihaddır. Kur’an’da 30’dan fazla ayet-i kerime’de yer alan cihad da farzdır, Allah’ın kesin emridir. Bu noktada da yanlış anlamalar vardır; "Cihad" denince hemen tetik çekmeyi, savaş ilân etmeyi anlıyor bazıları!.. Halbuki cihadın safhaları vardır; nefisle başlar cihad; önce insan kendi nefsine karşı cihad açmalıdır; onu aşırı istek ve kötü duygulara karşı firenlemelidir ki, cihadın bu safhası, Peygamber diliyle en büyük cihad sayılır. Sonra cihadın ikinci safhası gelir; kötülüklerin ortadan kalkması, yanlışlıkların düzeltilmesi, hurafelerin bertaraf edilmesi için dil ile, kalem ile yani öğüt ve nasihatlarla; telkin ve tebliğlerle yapılan cihaddır. İşte bizim yaptığımız ve yapmakta olduğumuz cihad budur. Telkin ve tebliğ cihadıdır, öğüt ve nasihat cihadıdır, din hakkında yanlış telakkileri düzeltme cihadıdır. "Din; Devletin anladığı, kabul ve müsaade ettiği din değil; Allah’ın gönderdiği ve indirdiği dindir..." demek suretiyle yapılan bir cihaddır. Yoksa silahlı bir cihad değildir, savaş halindeki bir cihad değildir. Silahlı savaş hakkında Kur’an’da "Cihad" kelimesinden çok "Kıtal" kelimesi kullanılmaktadır.
Ve netice:  İşte onlar ve işte biz!  Onlar, yani kemalistler ne yaptılar? Allah’ın gönderdiği dini tağyir ettiler, tahrif ettiler, bir takım dinî vecibelere yasak koydular, bir takım haramları mübah kıldılar, serbest ettiler; dinin bir kısım hükümlerini diğerlerinden ayırt ettiler, dini böldüler ve parçaladılar. Ve nihayet bir kısmını kabul bir kısmını red ve inkâr ettiler ve bu surette küfre ve kâfirliğe saptılar!..  Gidenler gittiler; yaptıkları bu melunâne işlerin, bu münafikâne hareketlerin hesabını vermek üzere gittiler. Dönüşü olmayan bir gidişle gittiler, telafisi ve tedavisi olmayan yaralar açarak gittiler, tamiri mümkün olmayan tahribatı, ihanet ve hıyaneti yaparak gittiler!.. Dünküler gitti, bugünküler de yarın elbet gideceklerdir. Hiç olmazsa bugünküleri kurtarmaya çalışalım. Çalışmak her müslümana farzdır. Her müslüman bundan mesuldür. Evi yanan birisinin evini kurtarmak gören ve bilen her müslümana bir vecibe, bir mesuliyet olduğu gibi bu da bir vecibedir, bir mesuliyettir.  İşte biz bu vecibeyi yerine getirmek, bu mesuliyetten kurtulmak istiyoruz. Bunun için yola çıktık. Bize kızanlara, Kur’an’ın şu ayetini hatırlatmakla bahsi kapatıyoruz: "Ey benim kavmim! Neden ben sizi kurtuluşa çağırdığım halde siz beni ateşe çağırıyorsunuz? Siz beni Allah’ı inkâr etmeye ve bilmediğim şeyleri O’na ortak koşmaya çağırıyorsunuz; bense sizi O aziz ve çok bağışlıyan Allah’a çağırıyorum." (Mü’min, 41-42)

BATIL SİSTEMLER VE HOCALAR

Sualler:
Sual: 1- İslam’ın devlet yapısı bir tane olduğuna göre bu devlete giden yol da bir tane midir? Veya birkaç tane olabilir mi? Yani; İslam, devlet yapısını vahye ve Şeriat’a dayandırıp bizzat kendisi tayin ve tesbit ettiği gibi, devlete giden yolu da bizzat kendisi tâyin ve tesbit edip bildirmiş midir, yoksa serbest mi bırakmıştır? Mesela: Particilik de bir yol mudur? Mesela: Bir partiye oy veren veya en azından partiye karşı çıkmayan Süleymanîler’in, Nursîler’in, ülkücülerin tâkib ve tatbik ettikleri, rejimle iç içe, tavizci ve uzlaşmacı, sentezci ve kavmiyetçi metodlar da birer yol mudur veya hoşgörücü zihniyete sahip vahdetçilerin ve Ehl-i Sünnet’i ve kaynaklarını hor gören bey’atçıların takib ve tatbik ettikleri metodlar da birer yol mudur?
Sual: 2- İslam’ın devletine giden yol bir tane olup vahye ve Şeriat’a dayandığı ve aynı zamanda taviz vermeyi ve en azından hakkın karşısında susmayı dahi kabul etmediği takdirde:
Diğer metodlar batıl mıdır? Batıl ise:
a) Metodu yanlış ve batıl olan kuruluşlara katılan cemaatlerin şer’an hükmü nedir?
b) Böyle kuruluşlarda imamlık yapan hocaların arkalarında kılınan namazların şer’an hükmü nedir?
c) Ayrıca laik rejimin dümen suyunda giden, Şeriat’ın değil de rejimin yanında yer alıp laik ve kemalist rejimi müdafaa eden ve Şeriat’ın devlet olmasını isteyen cemaat ve hocalara düşman kesilen hocaların şer’an hükmü nedir?
Sual: 3- Bir caminin kürsü ve minberinde İslam’ın hem din hem devlet olduğu anlatılmazsa, laik ve kemalist rejimin küfür ve kâfir düzen olduğu, Mustafa Kemal’ın bir put, onun getirdiği rejimin de bir putperestlik rejimi olduğu söylenmese, böyle camilere yardımda bulunmak, gidip namaz kılmak caiz midir?

CEVAPLAR:
Cevap: 1- İslam vahye dayanan bir dindir; kaynağını AIlah’tan alır. "Kaynak Kur’an, örnek Peygamber" düsturundan hareket eder. Ve, bu noktadan hareketle devlet sistemini bizzat kendisi tâyin ve tesbit etmiş ve o sisteme uyulmasını emretmiştir. Keza; devlete giden metod ve usulü de
bizzat kendisi tayin etmiştir ve tavize asla müsaade etmemiştir. Binaenaleyh, "Hak dava" bir tane olduğu gibi, "Hak metod" da bir tanedir. O da fetvası alınan "Tebliğ" metodudur, Peygamberî bir metoddur. Diğer metodlar, yani tebliğ metodunun dışında kalan metodlar ise -isimleri ne olursa olsun- yanlıştır, batıldır demiş, tümünü red ve inkâr etmiş, takbih ve tel’in etmiştir. (Metod çeşitlerini, bunların tenkid ve tahlillerini "Yeni Neslin Görevi" başlığını taşıyan yazıyı mutlaka okuyunuz!)  Elhasıl; Parti metodu da onun şemsiye ve ayakkabısı da Şeriat değildir. Taviz veren bir metod da Şeriat değildir. Hoşgörülü olmak için hakkı-batılı söylemiyen bir metod da Şeriat değildir. Bunların hiç birinin fetvası yoktur ve bulunamaz. Çünkü: "Hakkın ötesinde delaletten (batıldan) başka bir şey yoktur." (Yunus, 32)  Cevap: 2- Hak metodun (yani tebliğ metodunun) dışındaki metodlarla çalışan kuruluşlara katılan:
a) Cemaatlerin durumu: Cemaatler günahkârdır. Batıla hizmet etmekte, para ve gayretleriyle batılın ayakta durmasını ve yaşamasını sağlamakta, bilerek veya bilmeyerek tefrikaya (ayrılık ve gayrılığa) sebebiyet vermekte ve Ali İmran Suresi'nin 103. ayetinin hükmüne ters düşmektedirler. Dolayısıyla sevap yerine günah kazanmaktadırlar. Bunun hesabını ne dünyada verebilirler ne de ahirette!..
b) Hocaların durumu: Hocaları bu hususta dört gruba ayırmak lazım:
1- Metodu ve sistemi hak olmayan, üstelik tâviz veren bir kuruluşta çalıştıkları halde kuruluşun yanlış olduğunu söylemezler; para için, makam için sus-pus olurlar. Hak-batıl mücadelesinde susmayı tercih ettikleri için günahkârdırlar, haram işlemektedirler ve fasık hükmüne girmektedirler. Dolayısıyle arkalarında namaz kılmak mekruhtur.
2- Sistem ve metodu "Hak" olmayan bir kuruluşta çalışmanın yanında susmuyor, müdafaasını yapıyor ve bu suretle batıl bir kuruluşun ayakta durmasına, mevcudunu muhafaza etmesine, genişleme ve yayılmasına sebebiyet veriyorlar. Bunlar; Bakara, 159, 174-175 ve Ali İmran, 187. ayetleriyle tel’in ve takbih edilenlerin şümulüne girmenin yanında hem "Dall’’ hem "Mudill" olmaktadırlar. Akl-i selim sahibi bunların arkasında namaz kılmaz. Çünkü arkalarında kılınan namazda en azından en şiddetli (harama yakın) kerahet vardır. Mezhepsiz imamlar da böyledir. 3- Şeriat’a ve Şeriat’ı savunanlara düşman olanların yanında yer alan kemalist ve laik rejimi savunan hocalardır. Bunlar da birer mel’un ve birer bel’amdır. Kur’an, bunları A’raf Suresi'nde köpeklere, Cuma Suresi'nde eşeklere benzetmektedir. Bunların arkalarında namaz kılmak şöyle dursun, tevbe edip, kemalist rejime karşı çıkıp, ona düşmanlıklarını ilan etmeden ve yıktıkları gönülleri ıslah edip düzeltmeden ölürlerse, namazları dahi kılınmaz. Köpek ve eşek leşleri gibi bir çukura gömülürler.
4- Kendi başlarına birer buyrukturlar. Sistemle, siyasetle ve devletle bir alakaları yoktur. Bir cami açabilirlerse veya bir cami ele geçirebilirlerse ve bu arada zayıf iradeli, şuurdan mahrum, gayesiz ve hedefsiz ve aynı zamanda korkak bir kaç cemaat da bulabilirlerse ve maddî ihtiyaçlarını da bunların sırtından temin ederlerse; "Gel keyfim gel!" derler ve ötesini düşünmezler. Bu tip hocalar, bir taraftan Ali İmran Suresi'nin 103. ayetine ters düşerken bir taraftan da cemaatleri uyutma ve avutma durumuna düştüklerinden haram işlemektedirler. Dolayısıyla arkalarında namaz kılmak mekruhtur.
Cevap: 3- Hayır! Böyle camilere ne gidilir ne de yardım edilir ve ne de namaz kılınır. Allah’ın Şeriat’ı anlatılmayan camiler artık Allah’ın evi ve Allah’ın camisi olmaktan çıkmıştır, tağuta hizmet eden birer merkez haline gelmişlerdir.
Velev ki, böyle olan camilerin cemaatleri hep derviş olsun; hüküm değişmez. Ne gidilir ne de namaz kılınır. Çünkü, zikir için cihad terkedilmez...

——————————————-